Sonunda vazgeçmeye karar verdiğim gündü, hayattan, Tüm acılardan ve ıstıraplardan bıktım. Daha fazla dayanamadım. Bu yüzden kafamı boşaltmak, her şeyi bitirmeden önce biraz huzur bulmaya çalışmak için yürüyüşe çıkmaya karar verdim. Saatlerce yürüdüm ama huzur bulamadım. Yürüdükçe kendimi daha çok kaybolmuş ve umutsuz hissediyordum. Sonunda bir parka rastladım. Boştu, sessizdi; aklımdakiler için mükemmel. Bir banka oturdum. Zihnen her şeyi bitirmeye hazırlandım.
'Parkın ortasında söğüt ağacının dibinde oturan bir kadın huzur içinde meditasyon yapıyordu. Meraklandım. Gözleri kapalı ve bağdaş kurmuştu. Yüzü güneşe dönüktü. Üzerinde gülümseyen huzurlu bir ifade vardı. İçimden denemek geldi. Başka bir ağacın dibine oturup güneşe baktım gözlerimi kapattım. güneşin ısısını nefesimde ve akabinde içimde hissettim. Nefesime, içeri ve dışarı, içeri ve dışarı odaklanmaya başladım.. Şimdiki AN'a odaklanırken zihnimin berraklaşmasına izin verdim. Meditasyon durumuna girdiğimde iş, aile ve genel olarak hayatın stresi dağılmaya başladı. Gelen düşünceleri oturduğum toprağı kazıp içine gömmeye başladım.
Çok geçmeden kendimi derin bir rahatlama durumunda buldum. Meditasyona devam ettikçe, ruhsal bir uyanış hissinin gerçekleşmeye başladığını his ettim. Toprakla ağaçla bağlantı kurduğumu beni içlerine çektiklerinde fark ettim. Üzerimdeki ağırlığı kendilerine doğru aldıklarını fark ettim. Hafiflemeye başladım. Yerini güneşin sıcaklığı almıştı. Dünyanın endişeleri artık çok küçük görünüyor ve canımı yakmıyordu. Nefes alabiliyordum ve ruhumla gerçekten bağlantı kurabiliyordum.
Ogün hafiflemiş ve yenilenmiş olarak evime dönüp tekrar başladım hayatıma. Her gün meditasyon yapma alışkanlığı edindim. Kendime huzurlu olmama ve basitçe var olmama izin veriyorum. Ve o an, içimde bir şeylerin değiştiğini hissediyorum. Sanki içimde bir ışık yanmış ve görebiliyorum. Şimdi buradayım. Şükürler olsun.
Teşekkür ederim. Yaşamköyü Meditasyon Ailesi...
Comments